25 տարի առաջ այս օրը Ստեփանակերտի կենտրոնական այս հրապարակը դարձյալ մարդաշատ էր: Տարբերությունները շատ են։ Այն ժամանակ ոչ թե անձրևային, այլ պարզ ու ջինջ եղանակ էր։ Մարդիկ ոչ թե դեմքով շրջված էին դեպի համերգ-շոուների համար նախատեսված բեմահարթակ, այլ նայում էին միանգամայն հակառակ ուղղությամբ՝ դեպի մարզկոմի շենքը և վանկարկում էին՝ «Հա-յաս-տա՛ն», «Մի-ա-ցո՛ւմ»:
Այս 25 տարում ձեռքբերումներ ունեցանք ու նաև շատ կորուստներ: Չեմ ուզում ասել, թե որ նժարն է առավել ծանր։ Հազարավոր կյանքեր կորցրինք՝ երիտասարդ, կենսալից, հավատավառ։ Անգնահատելի շատ այլ կորուստներ էլ ունեցանք։ Այդ թվում՝ Հավատ, Ոգի:
Նմանություններ էլ եղան այս և 25 տարի առաջ կայացած հանրահավաքներում։ Այս անգամ էլ հնչեցին «Հա-յաս-տա՜ն, Հա-յաս-տա՜ն»... վանկարկումներ։ Բարեբախտաբա՛ր։